بریس چیست؟

در اوایل دهه 1990، مچ بندها به دلیل طراحی های بهبود یافته و ارزان تر بودن نسبت به چسباندن مچ پا ورزشکاران، بیشتر در زمین های ورزشی و زمین های بازی ظاهر می شدند. امروزه مچ بندها در همه جا وجود دارند و در طرح‌های مختلف، حتی مخصوص ورزش، با هدف ارائه پشتیبانی اضافی پس از آسیب یا جلوگیری از بروز پیچ خوردگی مچ پا در وهله اول، در دسترس هستند.

استفاده از مچ بند برای جلوگیری از آسیب دیدگی مچ پا رایج تر می شود و مربیان، والدین و ورزشکاران اغلب از من می پرسند که آیا استفاده از مچ بند ارزشمند است یا خیر. تحقیقات کنونی نشان می دهد که استفاده از مچ بند در ورزشکاران دبیرستانی، بروز آسیب های حاد مچ پا را کاهش می دهد، اما شدت آن را کاهش نمی دهد. نشان داده نمی‌شود که مچ‌بندها شدت آسیب‌های مچ پا، زانو یا سایر آسیب‌های اندام تحتانی را کاهش دهند.

رباط‌های مچ پا، واحدهای ماهیچه‌ای و تاندون و استخوان‌های مچ پا، تکیه‌گاه‌های داخلی را برای ایمن نگه داشتن مچ پا ایجاد می‌کنند. این تکیه گاه های داخلی پیوندهای مهمی از پای شما تا لگن برای عملکرد ایده آل هستند. بریس های مچ پا به عنوان تکیه گاه خارجی برای محدود کردن برخی حرکات مانند خم شدن / وارونگی کف پا (حرکت در مفصل مچ پا که پا را به سمت پایین از ساق پا نشان می دهد و پا را به سمت داخل می چرخاند) عمل می کند و آگاهی از محل قرار گرفتن مفصل مچ پا را فراهم می کند. فضا. برای حداکثر اثربخشی، مچ بند باید به راحتی در کفشی که در طول یک فعالیت می پوشید قرار گیرد، که به انطباق استفاده از بریس نیز کمک می کند

پس از تجربه آسیب مچ پا، مهم است که توانبخشی را به عنوان بخشی از برنامه درمانی خود در نظر بگیرید. اغلب، زمانی که یک ورزشکار هنوز مچ پا درد دارد یا به عملکرد کامل بازنگشته است، به این دلیل است که زمان کافی برای بهبودی مناسب نگذاشته است. پس از آسیب مچ پا، ارائه دهنده شما ممکن است خدمات توانبخشی را توصیه کند. تعادل، دامنه حرکت، قدرت و استقامت عوامل مهم درمانی و تمرینی هستند که ارائه دهندگان توانبخشی برای بهبودی در آنها تخصص دارند. انجام تمرینات طبق دستورالعمل به اطمینان از بازگشت ایمن به فعالیت کمک می کند و احتمال آسیب مجدد را کاهش می دهد.

به خاطر داشته باشید که استفاده از مچ بند یک درمان 100 درصدی یا تضمینی در برابر صدمات نیست. تصمیم گیری آگاهانه با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی به شما کمک می کند تعیین کنید که آیا استفاده از مچ بند برای شما مناسب است یا خیر.

هدف استفاده از آرتروز و بریس عبارتست از:

• کنترل و هدایت، محدود کردن و یا کاملا بیحرکت کردن یک اندام یا یک مفصل یا قسمتی از بدن
• مهار کردن حرکت مفصل در یک جهت و اجازه دادن حرکت در سایر جهات
• کمک به حرکت مفصل
• کمک به بازپروری یک شکستگی بعد از خارج کردن گچ
• تصحیح شکل قسمتی از بدن به منظور بهتر کردن حرکت و کاهش درد

بریس یا ارتروز های استاتیک:

این وسایل موجب بیحرکتی کامل مفاصلی میشود که در درون بریس قرار گرفته اند. این بیحرکتی درد را کاهش داده و زمینه ای را فراهم میاورد تا فشاری به بافت های آسیب دیده اطراف مفصل نیامده و این بافت ها خود را زودتر و بهتر ترمیم کنند.

به علت اینکه این بریس ها حرکت مفصل را بشدت محدود میکنند استفاده از آنها ممکن است کمی آزاردهنده باشد. همچنین استفاده طولانی مدت از آنها ممکن است موجب محدودیت حرکت و خشکی مفضل شود.

بریس یا آرتروز های دینامیک:

این وسایل در قسمت هایی از خود لولاهایی دارند. بعد از پوشیدن بریس این لولاها در امتداد مفصل قرار گرفته و اجازه میدهد تا مفصل فقط در یک جهت حرکت کرده و مانع حرکات مفصل در جهات دیگر میگردد.

این ممانعت موجب کاهش درد مفصل شده و همچنین به رباط های اطراف آن اجازه میدهد تا مدتی استراحت کرده و آسیب های خود را ترمیم کنند ولی در عین حال مفصل بر اثر بیحرکتی دچار خشکی نشود.