انحراف پا در کودکان می‌تواند به دلایل مختلفی از جمله عوامل ژنتیکی، مشکلات عضلانی و اعصابی، ضعف عضلات پا و نقص توازن باشد. همچنین، عوامل محیطی مانند استفاده نادرست از کفش، فشار زیاد بر روی پاها و آسیب‌های جسمی نیز می‌توانند به انحراف پا در کودکان منجر شوند.

درمان انحراف پا در کودکان:

درمان انحراف پا در کودکان بستگی به نوع و شدت مشکل دارد. در برخی موارد، انحراف پا با تمرینات فیزیکی و توانبخشی قابل بهبود است. در مواردی که مشکل جدی‌تر باشد، نیاز به استفاده از اسپیکاستر، کفش‌های ویژه یا حتی جراحی ممکن است وجود داشته باشد. همچنین، درمان همزمان برای عوامل مرتبط مانند ضعف عضلات و نقص توازن نیز لازم است.

در صورت تداوم موارد زیر ممکن است کودکان نیاز به مداخله داشته باشند:

• تا سن سه سالگی بهبود نیافته است
• شکایت از درد بیش از حد (مخصوصاً در داخل انگشتان پا)
• یک پا بیشتر از دیگری چرخیده است
• سایر تأخیرهای رشدی مانند حرکت خوب، حرکت درشت و/یا رشد زبان.
• اختلالات راه رفتن (انحراف از راه رفتن طبیعی)

داخل انگشتی یا "انگشت کبوتر":

 داخل انگشتی، که معمولاً به عنوان "انگشت کبوتر" شناخته می شود، زمانی است که انگشتان پا هنگام راه رفتن یا دویدن به سمت یکدیگر قرار می گیرند. این معمولا در نوزادان و کودکان خردسال دیده می شود. داخل انگشتان پا ممکن است از طریق ژن های ارثی یا قرار گرفتن کودک در رحم ایجاد شود. اگر والدینی در نوزادی یا کودکی خود را در انگشتان پا نشان دادند، به احتمال زیاد این ژن را به فرزندان خود منتقل خواهند کرد. همچنین ممکن است یک نوزاد به دلیل حرکت کوچک پا و قرار گرفتن در رحم در داخل انگشتان پا ایجاد شود. داخل انگشتان پا معمولاً برای کودکان دردناک نیست و منجر به آرتروز نمی شود.

سه نوع داخل انگشت وجود دارد: پیچ خوردگی تیبیال، متاتارسوس آداکتوس و آنتورژن فمورال.

پیچ خوردگی تیبیا:

هنگامی که استخوان ساق پا (استخوان ساق پا) به سمت داخل متمایل می شود و باعث می شود پاها به سمت داخل حرکت کنند. این شایع ترین علت داخل انگشتی در نوزادان و کودکان خردسال معمولاً زیر دو سال است. معمولاً به دلیل قرار گرفتن در رحم است و در سنین پایین قابل توجه است. پیچ خوردگی تیبیا اغلب زمانی که کودک شروع به راه رفتن می کند صاف می شود، اما اصلاح کامل آن ممکن است 6 تا 12 ماه طول بکشد. اگرچه پیچ خوردگی تیبیا به طور معمول نیازی به مداخله ندارد، اما ممکن است بعد از سن هشت سالگی برای چرخش های شدیدتر ساق پا، جراحی توصیه شود.

متاتارسوس:

وقتی نیمه جلویی پا یا جلوی پا به سمت داخل چرخانده می شود. مطالعات نشان داده اند که متاتارسوس ادوکتوس ممکن است به طور خود به خود بدون مداخله در اکثر موارد بهبود یابد. کشش های دستی جلوی پا می تواند متاتارسوس اضافی را بهبود بخشد و ممکن است توسط متخصص اطفال، پرستار یا فیزیوتراپ کودک ارائه شود. در موارد نادری که متاتارسوس ادوکتوس به خودی خود اصلاح نمی شود، گچ گرفتن پا می تواند بافت نرم جلوی پا را کشیده و پا را صاف کند.

آنتورژن فمورال:

هنگامی که انتهای بالایی استخوان ران (فمور)، نزدیک به لگن، پیچش بیشتری داشته باشد که باعث چرخش پاها می شود. معمولاً قبل از 4-6 سالگی تشخیص داده نمی شود. یکی از علائم رایج آنتورژن فمورال نشستن در وضعیت "w-" است. درمان ممکن است شامل فیزیوتراپی برای آموزش موقعیت صحیح راه رفتن و گاهی بریس هایی برای جابجایی استخوان باشد.

بازگشت به عقب فمورال:

استخوان ران (فمور) نسبت به مفصل ران به سمت عقب زاویه دارد و در نتیجه پاها به سمت بیرون قرار می گیرند. بازگشت به عقب استخوان ران کمتر از آنورژن فمورال است.

پاهای بیرون پا یا اردک:

انقباض هیپ:

لگن نوزاد ممکن است به دلیل قرار گرفتن در رحم به بیرون چرخیده شود. انقباض خارجی لگن ممکن است باعث سفتی مفصل ران در هنگام شروع راه رفتن و در نتیجه خارج شدن از انگشتان پا شود. انقباض مفصل ران به خودی خود برطرف می شود، بنابراین اگر به دلیل انقباض لگن باشد، بیرون آمدن انگشتان نیازی به درمان ندارد.